45 Days With You
#I lied to them. . .
To see is to believe, and when I see the results, doon na ako naniwala na totoo na talaga. . . na worth it iyong ginawa ko para ipakita sa kanila na gumagaling ako.
All my life, I've waited for the right. . . that this moment would let me know, that I'll be able to think positive. . . that I'll be able to see what's beautiful in me.
Beautiful world is welcoming me, that's my point now.
But in the other side, my mind still thinking kung paano ko na nagagawa itong mga kasinungalingang ito?
Para lang maging masaya sila? At para lang ba sa sarili ko kaligayahan? That's not accurate, I know!
Kasi noon inisip ko na. . . I'm not welcome. . . hindi ako nababagay dito. Hiniram lang ako. . . but now, all the negatives I've thought is flown away in just a small revelation I've seen.
Wala akong pagpalagayan nang loob sa mga gusto kung gawin sa ngayon. Embraced by your parents is one of my greatest empathy. One of my favorites. I love them so much and I'm very happy to this good news.
"You're now feel free to do whatever you wanted, Laspiranza." My Mommy.
Hearing that from them is heartwarming. Sinasakal ako ng kasiyahan sa puso ko, but I preferred to stay silent for that. 'Yung kasiyahan ko lang ang mahalaga sa kanila and seeing them like this is like a reels in my life.
"You are good girl, Laspiranza. You did well as what you've gonna fight for us. You fought well." My daddy said.
Hindi ko tuloy alam kung saan ako magsisimula. . . kung saan ako lulugar. They're too happy for them to realize that I'll be able to live my life freely and carefree. Masyado silang masaya sa akin. and that's what I wanted to feel them. Gusto ko na hindi sila malungkot sa akin. Gusto ko na masaya lang sila sa totoong takbo ng buhay ko.
. . .
"Doc?" I called him after I saw him in the hallway.
Wala pa ang mga magulang ko because they're busy for the trip they where.
Lumingon siya sa akin and gesture to follow him. Wala akong ginawa kundi ang sumunod.
"Yes, Ms. Mabinay?" he replied after I followed him to his office.
"I know that I'm sick," walang paligoy ligoy na sabi ko. "Alam ko na may taning na iyong buhay ko, doc. All your medication and experiment ay hindi epektibo."
"What do you mean by that?" tanong niya.
"It's just came out to my mind, Doc," sagot ko.
Medyo may pagaalinlangan sa puso ko sa gusto kung gawin sa sarili ko. But, I know that this would be useful. Kailangan ng nang tyiga.
He told me before na may isang gamot siyang kayang patagalin ako. And I mind it, kaya gusto ko na subukan iyon kung sakali Mang totoo.
"No! You shouldn't do that. . . about that dosage, Ms. Mabinay. It wouldn't be helpful to you but, you knew the consequences, right?" tanong niya na parang ayaw pa niyang ituloy iyon.
"I know doc, but I'm suffered I need to take the chance of living in a few more months with them," sagot ko sa kanya.
I am desperate now to live.
"That's not good on you, Laspiranza," mahina niyang sabi at tumingin sa relong kanina pa niya ginagalaw. "It cost expensive!" he added.
"I don't care! I have my money doc, so please interrogate with me for this," sagot ko sa kanya.
Tumaas iyong dalawang kilay niya at nagiisip. He know me well, kasi siya na iyong naging doctor ko, siya na iyong pangalawang pangalaga ko dito sa hospital. Every celebration I have nandoon siya, he also my ninong kasi magkaibagan lang sila ni Dad.
"Please, I beg you, for this ninong," pagmamakaawa ko pa.
"Laspiranza, don't be desperate on something we couldn't control," sabi niya.
Napatango ako sa naging sagot niya. Alam kung ayaw niya rin iyong para sa akin. Ilang ulit ko nga lang iyong nagamit at effective siya para sa akin.
Those dosage was an experiment, and for his experiment ay naging normal iyong paggaling ko sa sakit ko. Pero habang tumatagal ay lumalala kapag hindi ako nakakapagtake noon.
Kaya nga I'm here for this para mabigyan man lang ako ng ilang araw na manatili dito. I know that I don't have the right to say this, but I deserve better.
"No," mabigat niyang sabi.
"Please. . . Ninong, help me with this. Alam kung wala na akong pag-asa kaya please grant it to me, po ninong," I pleased him, kasi ayon lang ang pwede kung gawin for now.
"Laspiranza, if you take it again. . . wala nang tyansa pa na gagaling ka,"
"Alam ko na ang sakit ko Ninong, I have acute myeloid leukemia. Alam ko rin na 'di na ako magtatagal pa dito sa mundo," saad ko. "So, if this can help me, then, grant it to me."
"Hindi mo kailangang gawin 'to," mahinang saad niya at umiling iling.
Malapit ko na siyang ma convince para pumayag.
"Yeah I know, and that's why I'm here to ask your help," sabi ko sa kanya. "Let's make a deal, Ninong."
Ngumiti ako sa kanya ng mapait.
Doing this kind of shit is like a suicide for me. Pero dapat na gawin ko ito para sa kanila. I want them to feel like I'm happy, I'll be able to stay, I'll be able to be with them this coming holidays.
"I have new experiment," panimula niya. Dumingding iyon sa pandinig ko. "It should be help with you to stay on still," dagdag niya pa.
Nanginig na kinurba ko ang labi ko for no reason. Ito na yata itong inaasam asam ko.
"But I don't know yet the consequences and the effect to this vial," sabi niya at ipinakita sa akin ang isang botilya na may laman.
"Let me see. . ." sabi ko at kinuha sa kanya ang botilya. Wala iyong pangalan pero alam ko na pwede ko itong gamitin.
Agad niya rin iyong binawi at tumayo palayo sa akin.
"I shouldn't have tell you about this but, you're not allowed to continue your life, Laspiranza. There's a lot of changes in you. Kahit isang progreso ay wala ka." Prangka niyang pagkakasabi sa akin.
Alam ko iyon pero masakit pala marinig iyon galing sa kanya.
Mas masakit pa pala sa katotoohanan na wala nang pag-asa.
I maintained to be stunned. Hindi ako makagalaw sa nga sinabi niya sa akin.
"Yeah. . ." pinapaniwala ko ang sarili ko na tanggap ko pero sa loob looban ko ay ayaw ko pang iproseso.
"I'll told you before. Hindi ka na gagaling, Laspiranza. Kasi simula nung nandito ka na sa hospital. Ikaw palang iyong may ganitong kaso na nahawakan ko. We study about your disease, we did some research for that, pero nalaman namin na you're not fighting for that disease, 'cause there's one thing we saw, you're dealing some difficult disease, Laspiranza." paliwanag niya sa akin.
"At iyon nga iyong acute myeloid leukemia na meron ka. Alam ko na alam mo kung ilang taon lang itatagal nito, pero dahil sa mga experiment at session natin, mas nadagdagan iyong tiyansa na magtagal ka pa dito sa mundo."
Hearing those things parang sasabog ako ng wala sa oras.I
I knew it!
Pero nagbulag-bulagan lang ako. Kasi kinatatakutan ko ito sa lahat.
Hindi ako nakasagot, hanggang sa nawala nalang ako sa tino ko. . .
. . .
Masaya ako for no reason, but deep inside I'm not. . . makikita mo lang na masaya ako para sa kanila sa panlabas na anyo, pero sa kinabubuturan nang puso ko ay hindi kasi masakit parin para sa akin na pinapaniwala lang na gagaling pa ako.
Siguro kung sa iba ay ayaw nilang magsinungaling sa mga magulang nila pero ako kaya ko basta maging masaya lang sila.
Isaalang-alang ko ang buhay ko para sa kanila kaya ngayon ay masaya narin ako na makita silang masaya sa isa't isa.
After that, my family did some small celebration kasi may chance pa nagagaling ako. Ganun lang din naman ang ginawa ko. Nakisabay lang ako sa kanila para ipakita na masaya talaga ako.
From: Ninong
Meet me on my office right after your party.
Kita ko sa cellphone ko nang umilaw iyon. Hindi na ako nagulat ng i-text niya iyon kasi itong araw naman talaga ang nakadagna na susubukan ko ang experimento na ginawa ni Tito.
To: Ninong
I'll be there asap!
Sagot ko at nakisabay na sa kanilang lahat. Kakaunti lang din kami. Silbi itong ginawa nila ay farewell party ko or sabihin na celebration kasi sa wakas ay gagaling na ako.
That I'm carefree now. When kaya?
"I'm happy for you, Laspiranza." sabi sa akin ni Abby na katabi ng kwarto ko lang.
"Thank you, hope you well," sagot ko kay Abby.
"Yeah, papunta palang doon," sabi niya at ganun lang din ang paguusap namin.
I love her determination para gumaling. Kung ganito sana ako 'di sana ako naghihirap magsinungaling sa mga magulang ko.
I played them. . .
Iyon lang din ang mga sinabi ng mga kahos-mate ko rito. They're sincere saying that they're happy for me which is true naman. May mga ilang bata rin ang nakipaglaro sa akin.
But in my mind wala iyong taong kanina ko pa hinihintay sa lahat. Wala pa siya na gusto ko sanang sabihan sa kasinungalingan na ginawa ko.
I know that this would hurt them. . . if they know that I'm just lying to them pero sa ngayon na wala pa sana ay isipan talaga nila na masaya ako.
"I'll be right back," paalam ko sa kanila.
Dala ang ngiti sa labi ko ay nawala nang lumabas ako sa kwarto ko na puno ng nagsasayahang mga tao. Gusto ko tuloy na tumawid sa mga konklusyon ko sa buhay.
After I walked on his office ay kumatok na kaagad ako nang makarating ako sa lungga na sinabi sa akin ni Ninong. Sinigurado ko na walang nakasunod sa akin.
Nagkalumay ang mga mata ko nang buksan iyon nang isang lalaki. Nanlaki ang mga mata ko sa walang dahilan nang makita siya ngayon.
"Taymer?" I asked.
Nagulat din siya sa akin pero bakas nang mukha niya ang paalala sa akin.
"Why are you here?" tanong ko sa kanya.
Umigting iyong panga siya.
"I'm the one who asking you that, Laspiranza?" tanong niya sa akin.
Awtomatikong napadpad ang tingin ko sa loob. May kung anong anong ginagalaw doon. Ngayon ko nga lang nakita na posible palang may ganito dito.
Ito iyong pinakabase sa hospital, at ngayon lang din ako nakapunta dito.
"It's none of your business," sabi ko at dumaan doon sa pinto.
Pero bago paman ako makapasok ng lubos ay hinawakan niya iyong kamay ko.
"You! Don't do this!" Galit na galit niyang sigaw sa akin.
"What are you talking about? Hmm? Taymer it's not your life so, please get off my hand!" Sagot ko Kay Taymer na galit na galit kung makatingin sa akin.
"Ano bang inisip mo at ginawa mo itong lahat?" tanong niya na nagpatigil sa akin. "I thought you were fighting, pero ganito pala ang ginagawa mo? Ano nalang ang iisipin ng mga magulang mo na nagsinungaling ka lang sa kanila?"
Wala akong sinabi na salita pero mas nanaig iyong unti-unting pagluha niya.
"G-Gusto mo bang mawala na? Unfair niyo na masyado 'no? Una si Ajiya, sunod si Mama ngayon ikaw naman? Bakit niyo ba ako ginaganito?" he asked me.
Napatigin ako sa kanya ngunit agad niya akong kinaladkad paalis sa mismong lugar.
"Whenever you like it or not! You're not doing this, Laspiranza!"
Hindi ako nakapagsalita nang gawin niya iyon, kasi totoo iyong mga sinasabi niya.
I lied to them. . .
* * *