45 Days With You
#May isang linggo nalang siya. . .
"Why are you doing this? Do you think this way can make your problem solve? Do you think that if you're doing this you can live your life? Do you think you couldn't hurt us? Me? Your family?" Taymer asked me.
I didn't move and unable to restrict my way to escape my heart fall. He seemed so hurt and I knew the reason why he's doing this to me.
"Y-You're good at this, Laspiranza. You hurt me? Then proceed. Pero itong ginagawa mo? Hindi ito mapwede sa akin," he added.
How could I avoid this feeling if I know that he's here for me?
Mahal niya ako.
He love me more than I do.
"I. . . l-love y-you for no reason, Laspiranza. Pero nasasaktan na ako sa mga pinaggagawa mo sa sarili mo. I did my best to encouraged you more. . . I did my very best to felt you that you're not alone in this battle but, you couldn't find my effort for that. . . 'cause you only feel that there's nothing else to be with you either yourself. Pero hindi mo ba iniisip na nandito naman ako? I'm here in your lowest point, I'm willing to wait for your recovery and find the better you, but, you're ready to accept it. I'm being honest to you, Laspiranza Mabinay hindi ganito ang pagpapakilala ko sa iyo," mahabang sabi niya ngunit ramdam ko iyong hinanakit sa tinig niya.
No!
Pinapagod ko na siya. Instead of confronting him because he's dealing with some difficulties, ganito pa iyong pinaggagawa ko.
I felt sorry for that, pero iyong kagustuhan ko ay hindi tugma sa gusto niyang mangyari sa akin.
Sinubukan ko naman pero hindi kaya ng kondisyon ko, nakakasakit na ako ng tao.
Kung ganito lang rin naman sana ay hindi ko nalang siya nakilala. Ngayon nagsisisi na ako kung bakit ko pa siya nakilala kung gayon sasaktan ko rin naman ang mga taong nandito para sa akin. Na iiwanan ko rin sila sa huli.
This is the better way to finish my life, hindi sa pagkakamatay kundi ang pagkakaroon ng pagkakataon para patunayan na, I'll be better, I'll be good and I'll be able to live my life carefree.
Pero hindi naaayon ang tadhana sa gusto kung mangyari. Hindi rin naaayon ang katawan ko na ulit-ulitin ang isang pagkakataon na ayaw nang subukin ng panahon.
I felt that he loosen the hold in my wrist. And that time I know that he's going to give up, he's getting his way to lose hope. He's going to tie the rope binded in me.
I look at him with my all force. Pero sa pagtama palang ng tingin namin, naramdaman ko na. . . hindi tama ang pinaggagawa ko.
He didn't deserve me and I do both.
A tear escape from my eyes, and form into sobbing. Palihim akong umiiyak nang walang tinig habang tumitingin sa mga mata niya na wala nang kabuhay-buhay.
"G-Go!" I said yearning my life for this time. I don't want to hurt him like I did right now. Masyado lang komplikado kung sa ganitong sitwasyon ko pa siya sasaktan.
"Y-You d-don't e-even deserve to know me!" mahina kung sabi pero buo sa puso ko.
Ramdam na raman ko iyong pagkawala ng tinig ko. Rinig na rinig ko iyong pagkabog ng puso ko na kahit anong pilit kung pahintuin ay hindi ako sinisuyo ng tadhana para magtugma.
"H-Hindi mo alam ang rason k-ko, you didn't even know me well. H-Hindi mo pa ako kilala, Taymer you're just like a hurricane to me, dumaan ka lang naman. . ." Saad ko.
Ngayon ay hindi na siya makatingin sa akin. I know the feeling why alam na alam ko kung bakit kasi totoo iyong mga sinasabi ko.
Hindi niya ako kilala ng lubos.
I'm different from what I am before. Siguro binago ng panahon but this I'm feeling better this time from escaping my now... This shouldn't be my now, ayaw kong masaktan, ayaw kung may kinatatakutan ako, 'cause I already felt that, when I know that I have this kind of disorder. Alam ko na 'di na ako magtatagal.
Nawala iyong sigla ko, parang ayaw ko nang makipagtalo pa. Nahihilo ako sa walang dahilan.
"Do what you want... Laspiranza. I'm taking you free from now on," That was the last word I heard from him.
My body didn't move and know how to act after he left me. Nakalimutan ko rin kung paano huminga, nakalimutan ko rin na nakatayo pa pala ako dito.
Walang paligoy ligoy, direct to the point.
I wanted to call him by his name but my voice didn't want to. . . nakatingin lang din ako sa papalayong hulma ng katawan niya habang paulit ulit na tumutulo iyong luha ko.
Palabo ng palabo hanggang sa nawala siya sa paningin ko at tuluyang ikinaguho ng pagkatao ko. Now I know what's the feeling of being alone, 'yung feeling na akala ko ay siya na iyong taong magbibigay sa akin ng inspirasyon at katatagan pero pinagod ko. Sinukuan ko iyong katiting na pagaasa na namutawi sa kanya.
I'm being selfish in my own way.
Hindi ko iniisip na may magaalala, na may masasaktan at may magmalulungkot. Kasi buong akala ko ay enough na iyong pagkakataon na natutunan ko na maging masaya.
Na tama na iyong panahon na ibinigay sa akin. Pero buong akala ko lang pala kasi ang napagtanto ko sa ngayon ay ito iyong totoong laban na kinakaharap ko.
In my age, I know how to fight but, fighting is tiring. Habang lumalaban ako, pa-pagod at pa-pagod ako. Habang tumagatal ay dumadami na rin iyong pinapagod ko.
But this time, this point is the worst one.
Ang isang taong handa ako akong samahan ay pinagod at sinaktan ko.
Buong araw ay hindi ako lumabas, napansin na din nina mommy and daddy ang pananahimik. They never ask me about Taymer, siguro alam na nila ang totoo, pagdaan nang araw ay naging malala.
Nararamdaman ko na iyong pananakit ng katawan ko. Iniinda ko iyon hanggang sa mawala. Buong akala rin nila mommy na magaling na nga ako pero ang totoo ay hindi pa ako magaling.
Tuwing wala sila ay palihim akong pumupunta sa office ng doctor para tanungin siya.
"Ano na po ang results?" tanong ko sa kanya.
After all I did ay ngayon na nga ang results. Minsan ko na rin na isip na may Taymer pala, at may umaasa sa akin.
I know what I am doing at aware ako sa pwedeng mangyari.
"I told you this, Laspiranza. You know that I told you already that this session isn't a hundred percent effective, right?" He asked.
"What do you mean, Ninong?" tanong ko sa kanya.
"Hija, ang session na ginawa natin ay maliit lamang ang percentage kaysa noong mga nakaraan session natin. So, expected na 'di epektibo iyon. And based of what I have seen to your result. Lumalala na iyong sakit mo, Laspiranza." Totoong sabi niya sa akin.
Ibinigay niya iyong resulta. Halos nanglaki ang mga mata ko nang mapagtanto na hindi na meet ang standard para maging maayos iyong pagkakagamot ko.
34.3333%
Parang nawala iyong pandinig ko na muntik akong mawalan ng balansi sa sarili.
I heard my doctor asked me but I don't know what happened next, nakalabas ako sa office na at naglakad papunta kung saan.
Pero nanlabo ang paningin ko and I only see black and I past out.
. . .
"Why are you here?" I heard a soft voice asked me after I cried.
Muntik ko nang nakalimutan na wala ako sa kwarto ko. Because right now I'm in the hallway.
Napatingin ako sa batang nagtanong sa akin. I almost squeeze my eyes.
I know her, she's the one who asked me if I am okay when she saw me last time.
"Bawal ba ako dito?" I asked her.
"No. . ." medyo nagaalinlangan niyang sagot sa akin. "But you're crying, why?" she asked.
Nagbaba ako ng tingin sa sahig at walang ibang salita ang gustong lumabas sa bibig ko. I don't know why I am crying but, I knew one of the reason for sure.
"Are you sad again?" she asked. Ngayon ay nakaupo na siya sa gilid ko at hinaploy iyong balikat ko.
Umiling ako ng wala sa sarili.
She's about 10-12 years old based on her appearance and the way she talk.
"Then why, ate, I alwast seeing you cry, and sad," sabi niya na ikinalaki ng mata ko.
Hindi siya nagkakamali sa mga pinagsasabi niya dahil totoo iyon.
I am beautiful but I know na iba iyong tingin ng mga tao sa akin. I'm happy outside but I'm not happy inside. Iyon din ang sinasabi nila sa akin na masaya ako sa ibang tao pero malungkot ako pag ako lang din.
"I'm not sad and I didn't cry," sagot ko sa kanya.
Kung kayang ifilter iyong nararamdam ko ay ginawa ko na iyon.
"No, you're lying ate," sabi niya sa akin at nakacross pa iyong kamay niya.
"I am," sagot ko.
"Are you okay?" rinig ko.
. . .
Are you okay?
Iyon ang tanong na nasa isip ko. I know that I'm dreaming pero hindi ko naman alam na nandito na pala ako sa kwarto ko.
"She'll be okay now," boses ni Mommy iyong narinig ko.
"No! She's not!" Malakas na boses na sabi ni Daddy.
"Harvin! She's going to be alright, I'm sure. Nawala na iyong sakit niya, baka napagod lang kaya nawalan ng walay," kuntra ni Mommy na kahit anong pilit na ayaw kung marinig ay hindi mawala wala sa isip ko.
"Kailan ba nagiging okay ang anak natin, Shenna!?" Kontra ni Daddy.
"She's fine I kno-"
Hindi iyon natiwas ng bumukas ang pinto, narinig ko iyong pagmamadali nilang dalawa.
"Ano na pong resulta doc?" tanong kaagad nilang dalawa.
"I'm sorry," panimula ng doctor at iyon lang ang narinig ko sa kanila ay nanginig na ulit iyong buong katawan ko.
Kumawala ang haling-hing ni Mommy na naging malakas. I don't want to see them like this.
Parang paulit ulit na binibiak iyong puso ko.. Hindi ito iyong gusto kong mangyari para sa amin.
"May isang linggo nalang siya," rinig kong dagdag ng doctor.
Naramda ko ang luha ko na bumubuhos at wala akong magawa kundi ang tanggapin iyong ibinigay sa akin na panahon.
Ramdam ko man ang panghihina ay susubukan kong maging malakas sa harap nila..
One week is enough to feel that I love them.
And Taymer.
They are precious to me now. . .
* * *