Kabanata 1: Ang Misteryo ng Pook
Sa isang malalim na kagubatan, may isang baryo na pinamumugaran ng matinding kakaibang kaharian. Ang mga kagubatan sa paligid nito ay hindi kailanman nagiging tahimik, may mga kakaibang mga tunog at tila mga anino na umaalog sa dilim ng gabi. Sa mga labi ng mga bundok at sa mga pook na kasalukuyang hindi pa nadidiskubre ng tao, naroroon ang baryo ng San Andres.
Ang mga taga-baryo ay matagal nang naninirahan doon, ngunit sa mga nakaraang buwan, isang misteryo ang nagbunsod sa kanila na muling pagduda sa kagubatan. Ang mga tao'y napapansin ang mga tanda ng di-pangkaraniwang pangyayari: mga kakaibang mga huni, mga nawawalang hayop, at mga tila hindi maipaliwanag na mga pangyayari.
Ngunit may isa sa mga taga-baryo ang naging sentro ng mapanira nilang kuru-kuro – ang biyenan ni Kuya Emilio na si Aling Pilar. Kakaiba ang pag-uugali ni Aling Pilar, at tila ba may di-kapani-paniwala siyang kapangyarihan. Ang mga tsismis tungkol sa kanya ay kumakalat na parang apoy sa bawat kanto ng baryo.
Kabanata 2: Ang Awa ng Gabi
Isang gabi, habang naglalakad sa tabing-daan, nakarinig si Maria, ang kabiyak ni Kuya Emilio, ng malupit na hiyaw mula sa malayo. May hinala si Maria kung saan nagmumula ang hiyaw, kaya't nang makita niya ang tila pabilog na bilog na liwanag sa malalim na gubat, hindi na siya napigilan pa at dali-dali siyang nagtungo sa direksyon ng tila tawag.
Habang lumalapit si Maria sa pook kung saan nagmumula ang kakaibang liwanag, unti-unti itong nawawala. Sa kanyang harap ay nakita niyang may babae na patungo sa kanya – isang babae na may mala-kristal na mga mata at maputing balat. Ngunit ang pinakakakaiba ay ang babae'y nagdadala ng isang di-pangkaraniwang alagang aso.
"Marahil'y napakita ka ng mabuting kapalaran sa akin," sambit ng babae, ang kanyang mga mata'y humuhula sa kalaliman ng puso ni Maria.
Maria ay hindi makasagot, sa halip ay natutulala siya sa pagkakataon na ito na tila ba may kakaibang kapangyarihan ang babae.
Kabanata 3: Ang Pag-usbong ng Misteryo
Sa mga sumunod na araw, mas pinagtuunan ni Maria ang pag-aalala sa tila misteryosong pagkakataon na iyon. Ngunit habang pumipikit siya para matulog, madalas niyang madinig ang mga himig ng mga pook sa kagubatan. Minsan ay mga mapanuring titig mula sa labas ng kanyang bintana ang kanyang napapansin. Tilang may naghahanap sa kanya.
Sa isa pang pagkakataon, habang naglalakad siya sa baryo, napansin niyang ang mga pook sa paligid ay tila may buhay, at ang mga mga mata ng mga halaman at mga bato ay tila nagmamanifesto ng mga pangarap.
Isang araw, nang nasa loob siya ng bahay at nakatingala sa kisame, napansin niyang may mga anino mula sa labas ng bintana. Tilang may mga kamay na humihila sa kanya, inaanyayahan siyang sumama. Ngunit sa halip na takutin siya, nagpasya siyang sundan ang tawag na iyon.
Kabanata 4: Ang Lihim ng Baryo
Nagtungo si Maria sa ilalim ng mga naglalakihang puno sa malalim na bahagi ng kagubatan. Doon ay nakita niyang ang babae na nakilala niya ay kasama ang mga katulad na anyo – may mga malalalim na mata at maputing balat.
"Maligayang pagdating sa aming pook," sabi ng babae na may mataas na tinig. "Ikaw ay dinala dito upang malaman ang totoong kalagayan ng aming baryo."
Maria'y namutla at halos hindi makapagsalita. "Anong mga baryo? Sino kayo?"
Ang babae'y ngumiti ng malumanay. "Kami'y mga aswang, mga nilalang na maraming tagong anyo. Subalit kami'y hindi masama gaya ng palasakang akala."
Nang unawain ni Maria ang mga sinasabi ng babae, nagbigay ito ng liwanag sa mga misteryo ng baryo. Ang mga aswang ay hindi mga kaharian ng kasamaan na kanilang inaakala, kundi mga nilalang na may makalumang tradisyon at mga likas na kakayahan.
Kabanata 5: Ang Pagtanggap ng Katotohanan
Binuksan ni Maria ang kanyang puso sa mga naging karanasan at mga natutunan. Kalaunan, naging malapit siya sa mga aswang at nagkaroon siya ng mga kaibigan na tunay niyang naiintindihan.
Sa mga sumunod na araw, ipinamalas ni Maria ang kanyang pagmamahal sa kanyang pamilya. Siya'y naging inspirasyon sa pagtataguyod ng pagkakaunawaan at pagkakaisa sa pagitan ng mga tao at ng mga aswang. Binuksan niya ang mga pinto ng mga tahanan para sa pagtanggap at pagkakaibigan.
Sa huli, ang mga tao sa baryo ng San Andres ay natuto na ang mga nasa kabila ng kagubatan ay hindi
dapat ituring na kaaway. Ang pook ng mga aswang ay naging simbolo ng pag-unlad at pag-asa, isang halimbawa ng pagkakaisa at pag-ibig na nagtataglay ng kakayahan na makapagtanggol sa isa't isa mula sa anumang panganib.
Habang lumilipas ang mga araw, si Maria ay patuloy na naninirahan sa pook ng mga aswang, naglalakbay sa pagitan ng mga mundo ng tao at ng kagubatan. Ang kanyang kwento ay naging isang paalala na ang pagtanggap at pag-ibig ay mas makapangyarihan kaysa sa anumang uri ng takot o pagdududa.
Katapusan.